(H) eerlijk vakantie!
In deze tijd van vakantie en rondreizende landgenoten voelt het leven anders. Je kunt zo richting de zomervakantie de spanning in de lucht voelen. Kinderen zijn uitgelaten en vinden het spannend want de vakantie begint bijna. Grote reizen hebben ze in het vooruitzicht en vooral gezellig veel tijd om te kunnen doorbrengen met familie. Kortom een tijd om te genieten. Hoe schril is het contrast met onze gezinssituatie waarbij vakantie een tijd is met stress, teleurstelling en bovenal teveel tijd om na te denken.
Door mijn werk als docent heb ik een relatief lange zomervakantie. De algemene opinie over docenten en hun vakanties is vaak : “ Zij hebben 6 weken vakantie en hoeven helemaal niks. “ Dit ‘niks’ doen ziet er alleen anders uit in ons gezin dan de meeste mensen denken. Waar ik normaal gesproken even 3 dagen helemaal weg ben uit mijn gezin en alle moeilijkheden die met ons mannetje te maken hebben zit ik er dan frontaal bovenop. Ik zie alles van ons mannetje en mijn mannetje ziet mij en dit is niet altijd een goede combinatie. Daar bovenop is mijn man ook nog 3 weken thuis. Dit snapt ons mannetje niet, hij wordt onrustig en krijgt zoveel ‘buien’ dat je zelf het gevoel hebt gek te worden. Kortom onze vakantie is niet wat je ervan verwacht want uitrusten en even bijtanken is er niet bij. Je moet constant in opperste staat van paraatheid zijn om buien op te vangen, structuur te handhaven en geen onverwachte uitstapjes doen. Ben je een keer enthousiast en doe je dit wel dan heb je nog een aantal dagen en soms zelfs weken’ plezier’ van het gedrag wat erachter weg komt.
Ik hoor mensen weleens zeggen “Jullie zijn echt aan vakantie toe” of “Ga er nu eens lekker op uit, dan laat je je mannetje toch even achter”. Het klopt dat wij echt aan vakantie toe zijn maar het klopt niet dat ik mijn mannetje dan even achterlaat. Meenemen is ook geen optie want dan heb je de meest verschrikkelijke weken die je maar kan bedenken. De enige oplossing is dan thuis blijven en dit is ook niet echt een oplossing want je komt niet tot rust. Kortom; er is geen gouden formule waardoor je een fijne vakantie kunt hebben. Onze vuistregel op dit moment is: Wat kan ons mannetje aan en dit doen we. Dit neemt niet weg dat we nog een klein mannetje hebben rondlopen dat nu nog te klein is om vakantietijd te herinneren. Dit dwingt ons echter wel om over een jaar anders te gaan nadenken over de vakantie. Wij vinden namelijk ,als ouders van ons kleine mannetje, dat je niet alleen kunt denken aan wat ons grote mannetje aankan. Het kan en mag niet zo zijn dat hij ‘de dupe’ wordt van de situatie en geen vakanties gaat krijgen alleen omdat zijn broer dit niet aankan.
Bovenstaande statement klinkt heel kortdaad en stoer, we staan er ook voor de volle 100% achter, waar het niet dat je hiermee een conflicterend gevoel oproept. Je kunt het niet goed doen voor beide heren, de ene een vakantie geven en dan van de ander verwachten mee te lopen in de pas. Dit is een ‘recipe for disaster’.
Aangezien ik in deze lange vakantie toch genoeg tijd heb om te kunnen nadenken heb ik besloten mijn gedachten maar eens over bovenstaand verhaal te laten gaan. Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat onze beide mannetjes in vakantietijd overeind blijven staan? Het gouden idee is inmiddels boven komen drijven en we zijn voornemens volgend jaar een caravan aan te schaffen. Ons plan is om ons mannetje te drillen te wennen aan de caravan. Ik gebruik het woord drillen heel bewust omdat ik weet dat dit het gaat zijn, inslijten van een nieuw onderdeel in zijn zeer vaststaande patroon. Dit gaat eerst gepaard met de nodige drama’s en buien maar ik ben ervan overtuigd dat we dit moeten proberen. Opgeven is geen optie want dan doe je bij voorbaat iedereen tekort!
Supermama
